Δεν ήταν λίγοι αυτοί που είχαν χαρακτηρίσει την υπαναχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση, στον τρόπο διαχείρισης των θεμάτων που αφορούσαν τις μνημονιακές μας υποχρεώσεις, ψηφίζοντας και εφαρμόζοντας ένα νέο μνημόνιο, ως ένα ολέθριο λάθος που θα βάρυνε στη συνέχεια την ιστορία της ελληνικής Αριστεράς.
Κάποιοι μάλιστα έφτασαν στο σημείο να χαρακτηρίσουν το γεγονός αυτό ως το «Κυπριακό της Αριστεράς», υπό την έννοια ότι όπως η ελληνική Δεξιά χρεώθηκε την προδοσία και τους λανθασμένους χειρισμούς της στο Κυπριακό, έτσι και το άγος των μνημονίων θα βάρυνε εφεξής και την ελληνική Αριστερά.
Φαίνεται όμως πως το βαρέλι των εξελίξεων, στον χώρο αυτό, δεν έχει πάτο. Η εκλογή Κασσελάκη στην προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ είναι σίγουρα ένα γεγονός που αναδεικνύει μια βαθειά παθογένεια, όχι μόνο στον χώρο της Αριστεράς, αλλά γενικότερα στην ελληνική κοινωνία. Κι αυτό, γιατί αποδείχθηκε πόσο εύκολα μπορεί να χειραγωγηθεί η ελληνική κοινή γνώμη και μάλιστα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Όταν μάλιστα αυτή η χειραγώγηση εμφανίζεται ακαταμάχητη σε ένα τμήμα του ελληνικού πολιτικού σκηνικού που μέχρι χθες ακόμη θεωρείτο ως ισχυρό και συμπαγές ιδεολογικά (στις βασικές του αρχές τουλάχιστον), τότε αντιλαμβάνεται εύκολα κανείς πόσο η σήψη αξιών και ιδεολογικών προταγμάτων έχει κυριαρχήσει στην ελληνική κοινωνία.
Προσωπικά δεν με στενοχωρεί τόσο η κατάντια της Αριστεράς στην Ελλάδα, όσο ο τρόπος με τον οποίο αυτή επιτεύχθηκε, δηλαδή με όχημα έναν εκπρόσωπο της κυρίαρχης σήμερα woke ατζέντας, που αντικατέστησε ραγδαία τις όποιες κοινωνικοπολιτικές αξίες της πάλαι ποτέ Αριστεράς των κοινωνικών προταγμάτων, αλλά συνάμα και ενός στελέχους της αναιδούς Goldman Sachs, που ειρωνευόταν και απαξίωνε τους Έλληνες και την ελληνική οικονομία.
Αλλά η Αριστερά πήρε αυτό που της άξιζε, ως συνεπακόλουθο της υιοθέτησης από πλευράς της ενός αξιακού συστήματος αφύσικου, απάνθρωπου και σαφώς εθνομηδενιστικού. Αυτό που με ανησυχεί είναι ότι, δεδομένης της ευκολίας με την οποία αυτό επετεύχθη, είναι βέβαιο ότι ο επόμενος στόχος θα είναι η ορθόδοξη πίστη μας και η εθνική μας συνείδηση. Με άλλα λόγια η ίδια μας η ταυτότητα.
Το τραγικότερο όλων είναι ότι η υλοποίηση αυτού του σχεδιασμού πραγματοποιήθηκε με την ευθύνη των Ελλήνων πολιτών. Με την ψήφο τους. Δηλαδή, με απόλυτα «δημοκρατικές» διαδικασίες. «Εσείς τον εκλέξατε», τους λένε τώρα. Και μάλιστα, μετά από μία σειρά αποκαλύψεων και προειδοποιήσεων από στελέχη και πολιτευτές του κόμματος, που έδειχναν να παραμένουν πιστοί στις αξίες του. Ποιες αξίες, όμως; Μα, αυτές ακριβώς τις αξίες της «πολιτικής ορθότητας» που είχε ενσωματώσει ο Κασσελάκης στον λόγο του και στην εν γένει παρουσία του και που ήταν απόλυτα ταυτισμένες με αυτές της συριζαϊκής νεοαριστεράς. «Τι φωνάζετε λοιπόν;».
Δεν έχει καμιά σημασία αν οι εξελίξεις αυτές θα έχουν ως συνέπεια τη δημιουργία ενός νέου αριστερού κόμματος. Εάν αυτό συμβεί, μέχρι να αποκτήσει κοινωνική βάση τέτοια που να το καταστήσει κόμμα εξουσίας (αν γίνει ποτέ αυτό) θα χρειαστούν πολλά χρόνια.
Προσωπικά πιστεύω πως είναι πιθανότερο να λειτουργήσει αντίστροφα. Να ενισχυθούν δηλαδή κοινωνικές δυνάμεις που, με τη συνείδηση της αδιέξοδης διαδικασίας απάρνησης διαχρονικών αξιών με τις οποίες βάδισε ο ελληνικός λαός στην ιστορική του πορεία, θα ενισχύσουν ακόμη περισσότερο τις ήδη ριζοσπαστικοποιηθείσες δυνάμεις της ελληνικής Δεξιάς (όπως τουλάχιστον αποτυπώθηκε στις πρόσφατες εθνικές εκλογές του Ιουνίου), ώστε να συγκροτηθεί σύντομα στην Ελλάδα ένα ισχυρό πατριωτικό ρεύμα με κινηματικά χαρακτηριστικά. Αυτό θα ήταν πράγματι μία πολύ ευχάριστη προοπτική.