Ο πρόεδρος της Κεντρικής Ένωσης Δήμων Ελλάδας, Λάζαρος Κυρίζογλου, δήλωσε πρόσφατα τα εξής αναφορικά με το θέμα των δασικών πυρκαγιών: «Οι Δήμοι είναι υπεύθυνοι να καθαρίζουν τα εντός σχεδίου οικόπεδα και τα οικόπεδα εντός των Δήμων.
Το ξεκαθαρίζω για να μην μπορεί να βγαίνει ο κάθε ξύπνιος και να λέει τα παράπονα στον δήμαρχο! Στις δασικές εκτάσεις την ευθύνη έχει το κράτος και οι αποδεκατισμένες δασικές Υπηρεσίες».
Η αλήθεια είναι ότι μας ξάφνιασε η γραφειοκρατικού τύπου προσέγγιση στο θέμα, από έναν άξιο αυτοδιοικητικό, που έχει αποδείξει στην ιστορική του διαδρομή ότι μόνο έτσι δεν σκέφτεται. Διότι η δήλωση αυτή αποτελεί μία ευθεία υπεκφυγή αναφορικά με τις αυτοδιοικητικές ευθύνες στον τομέα των δασικών πυρκαγιών.
Το ότι τυπικά η ευθύνη ανήκει όντως στο κράτος και στις δασικές Υπηρεσίες δεν σημαίνει ότι οι επιπτώσεις των δασικών πυρκαγιών δεν επηρεάζουν δραματικά τη ζωή και την οικονομική δραστηριότητα των δημοτών. Οι φοβερές καταστροφές στο νησί της Ρόδου, λ.χ., αποτελούν μία ισχυρή απόδειξη αυτής της πραγματικότητας.
Επομένως, οι Δήμοι δεν μπορούν να «βγάζουν την ουρά τους απέξω» και στο θέμα αυτό. Εξ άλλου, οι Διευθύνσεις Πολιτικής Προστασίας, που και εκ του Νόμου είναι υποχρεωμένοι να δημιουργούν και να στελεχώνουν, αυτήν ακριβώς την αναγκαιότητα εξυπηρετούν. Το να ενισχύσουν υλικοτεχνικά αλλά και με έμψυχο δυναμικό αυτές τις «αποδεκατισμένες» δασικές Υπηρεσίες.
Η δημιουργία και ο εξοπλισμός πυροφυλακίων, η αγορά κατάλληλου εξοπλισμού και οχημάτων (περιπολίας, υδροφόρων κ.λπ.), η δημιουργία δικτύου πυροσβεστικών κρουνών, η χρήση drone κ.α. αποτελούν προληπτικά μέσα που χωρίς ιδιαίτερα μεγάλο κόστος πρέπει να ληφθούν άμεσα.
Καθοριστικής σημασίας, όμως, είναι η συνεργασία των Δήμων με τα χιλιάδες μέλη των διαφόρων εθελοντικών ομάδων και οργανώσεων. Πρόκειται για πολίτες που διαθέτουν ανυστερόβουλα πολλές ώρες από την προσωπική και οικογενειακή ζωή τους, προκειμένου να προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο, αναλόγως με την εξειδίκευση του καθενός. Από τους ραδιοερασιτέχνες μέχρι τους εθελοντές διασώστες και από τους εθελοντές πυροσβέστες μέχρι τους εθελοντές νοσηλευτές και των εν γένει ανθρωπιστικών δράσεων, όλοι έχουν να προσφέρουν πολλά και σημαντικά πράγματα στις όποιες δύσκολες στιγμές της τοπικής κοινωνίας τους.
Συνήθως είναι άνθρωποι που γνωρίζουν σπιθαμή προς σπιθαμή την γεωμορφολογία της περιοχής ευθύνης τους, τις μεταβολές και τις ιδιαιτερότητες του μικροκλίματος της περιοχής, τα σημεία όπου διαμένουν εκπρόσωποι ευπαθών ομάδων (γέροντες, άνθρωποι με κινητικά προβλήματα κ.λπ.), καθώς και τις τυχόν ελλείψεις ή την ανεπάρκεια υποδομών προστασίας και προσβασιμότητας σε συγκεκριμένα σημεία των περιοχών τους.
Η συνεργασία με τους φορείς αυτούς, μέσα από συγκεκριμένα και διαρκώς επικαιροποιούμενα πρωτόκολλα, μόνο οφέλη θα φέρει και θα βοηθήσει καθοριστικά στις δύσκολες ώρες, σώζοντας ζωές και περιουσίες.
Οι Δήμοι επίσης θα πρέπει να φροντίσουν να καθιερώσουν ένα ετήσιο φεστιβάλ εθελοντισμού, όπου το κάθε σωματείο ή οργάνωση, στο περίπτερό του, θα ενημερώνει τους πολίτες για το έργο του και μέσα από συγκεκριμένα δρώμενα θα τους δίνει τα απαραίτητα κίνητρα και για την δική τους δραστηριοποίηση μέσα στους μηχανισμούς του. Ειδικά μάλιστα τους νέους ανθρώπους.
Η ανάπτυξη της κοινωνικής συνείδησης πρέπει να αποτελεί μόνιμη επιδίωξη μίας δημοτικής αρχής και τι πιο πρόσφορο προς τον σκοπό αυτό, από τη συνεργασία του με ανθρώπους που την κάνουν πράξη καθημερινά;