Μέχρι πρόσφατα, η όλη συζήτηση περί του λεγομένου «pride» είχε να κάνει με την επιχειρηματολογία των υποστηρικτών του ότι «προβάλλει διεθνώς την πόλη που το διοργανώνει», ότι «προσελκύει τουρισμό», ότι «τονώνει την τοπική αγορά» κ.λπ. Αυτά όλα, φυσικά, για να αμβλύνουν τις απολύτως δικαιολογημένες αντιδράσεις της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών, αποκρύπτοντάς του όμως όλες τις διαστάσεις του θέματος.

Με μία απλή ματιά, λ.χ., στην ιστοσελίδα του Τhessalonikipride, διαπιστώνει κανείς ότι δεν πρόκειται απλώς για κάποια εκδήλωση που περιορίζεται σε ένα στενό χρονικό πλαίσιο λίγων ημερών, αλλά για μία πολύπλευρη σειρά δράσεων, καθ᾽ όλη τη διάρκεια του έτους, που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων:

·      «Εργαστήρια» ενάντια στο «τρανσφοβικό μίσος»

·      «Σεμινάρια» για στελέχη διαφόρων ΜΚΟ, προκειμένου να «εφαρμόσουν τις αρχές της διαθεματικότητας (sic) στην καθημερινή τους λειτουργία στους οργανισμούς τους»

·      Προβολές ταινιών LGBTIπεριεχομένου

·      «BDSMparty», δηλαδή πάρτι για μαζοχιστές και σαδιστές, αφού «γουστάρουμε όλες τις μορφές σεξουαλικής έκφρασης και το γιορτάζουμε (Bondage & Discipline, Dominance & Submission, Sadism & Masochism)»

·      Ανάγνωση «χριστουγεννιάτικων παραμυθιών» από dragqueens σε παιδιά 3-10 ετών (!), με σκοπό «να απαλλάξουμε τα παιδιά από τις απολιθωμένες αντιλήψεις που βομβαρδιζόμαστε και να τα αφήσουμε να αναπτύξουν ελεύθερα την προσωπικότητά τους»

·      Αλλά και μήνυση κατά του Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης για «αξιόποινες πράξεις και ρατσιστικό μίσος» (σημειωτέον ότι το κτήριο της Μητροπόλεως δέχθηκε επίθεση από «αγνώστους» στο παρελθόν, με φοβερούς βανδαλισμούς του εξωτερικά και εσωτερικά, με αποτέλεσμα για καιρό να προστατεύεται από διμοιρίες ΜΑΤ!).

Όλα αυτά, και άλλα βεβαίως, καταδεικνύουν ότι δεν έχουμε να κάνουμε, σε καμία περίπτωση, με μία γραφική, ή έστω ανάξια λόγου για την κοινωνική της αντιστοίχιση, εκδήλωση, αλλά για ένα πλαίσιο δράσεων και παρεμβάσεων, που στοχεύουν σε συγκεκριμένα πράγματα και φυσικά υποστηρίζονται τόσο από την κεντρική εξουσία όσο και από την τοπική αυτοδιοίκηση (εν προκειμένω, από τον Δήμο Θεσσαλονίκης, που αφενός τις στηρίζει και οικονομικά, αλλά και τους παρέχει δημοτικές υποδομές για τη λειτουργία και τις δράσεις του).

Σε πρόσφατη, μάλιστα, συζήτηση στο δημοτικό συμβούλιο, μετά από σχετική δική μου παρέμβαση, η αρμόδια αντιδήμαρχος μού απάντησε ως εξής: «Τα έχουμε ξαναπεί αυτά. Τα φεστιβάλ περηφάνειας αποτελούν μία μορφή διεκδικήσεων με κύριο λόγο την εξουδετέρωση των αρνητικών στερεοτύπων στην οποία είναι εγκλωβισμένη η σκέψη και η πρακτική πολλών ανθρώπων. Πρέπει  να γίνονται για να εκπαιδεύονται από νωρίς οι άνθρωποι (διάβαζε: τα παιδιά μας!) για μια κοινωνία ανοικτή, συμπεριληπτική, δίκαιη και δημοκρατική»!

Μας το λένε δηλαδή, πλέον, ξεκάθαρα: Στόχος είναι τα παιδιά μας!

Με αφορμή, λοιπόν, και την ίδρυση του Υπουργείου Οικογένειας από τη νέα κυβέρνηση, που ως πρώτο μέλημά της ανακοίνωσε … τον γάμο των ομοφιλοφύλων, αντιγράφω δήλωση του καλού συναδέλφου, δημοτικού συμβούλου Κομοτηνής, Κώστα Καραΐσκου: «Αφήστε βρε ελεεινοί τα παιδάκια ήσυχα, αφήστε τα να χαρούν όσα χαρήκανε τόσες γενιές γενεών! Τί θαρρείτε πως θα τα μάθετε; Θα τους πείτε για ανατομία και αντισύλληψη; Σαν τους σχολαστικούς φιλολόγους που ανατέμνουν ένα ποίημα στα πραγματολογικά αι άλλα του στοιχεία, μέχρι να καταστρέψουν τη μαγεία του, αυτήν που ποτέ τους δεν ένοιωσαν; Αναρωτιέμαι πραγματικά, γονείς να νοιάζονται, δεν υπάρχουν; Ακόμη κι αν δεν πρόκειται για ύποπτο σχέδιο (σχετιζόμενο με την παιδοφιλία, τις παρεκκλίσεις κτλ), δεν αντιλαμβάνονται τι τρομακτική στέρηση, τι τραγική αναπηρία πάει να επιβληθεί;».

Ας συνειδητοποιήσουμε επιτέλους ότι την ώρα που οι μητέρες βλέπουν στην τηλεόραση ένα (τουρκο)σήριαλ και οι πατέρες ποδόσφαιρο, κάποιος άλλος αξιοποιεί τον δικό του χρόνο για να μιλήσει για όλα αυτά στα παιδιά μας…