Όσοι νομίζουν ότι υπάρχει περιθώριο συνεννόησης με την Αλβανία στο θέμα τής δίωξης
κατά τού εκλεγμένου δημάρχου Χιμάρας, Διονυσίου Φρέντυ Μπελέρη, προφανώς αγνοούν
η παραβλέπουν μία σκληρή πραγματικότητα: Το αλβανικό καθεστώς απέχει πολύ από το να
χαρακτηριστεί ως δημοκρατικό.
Στην ουσία πρόκειται για ένα κράτος συμμορία που δεν
διαστάζει να δολοφονεί και να εξοντώνει με τους παρακρατικούς μηχανισμούς του όποιον
θεωρεί ότι βλάπτει τα συμφέροντα τής εξουσιαστικής κάστας.
Όι δολοφονίες τού Αριστοτέλη Γκούμα στην Χιμάρα επειδή τόλμησε να μιλήσει ελληνικά
στο κατάστημά του (!) και τού Κωνσταντίνου Κατσίφα στους Βουλιαράτες επειδή
σημαιοστόλιζε το χωριό του την 28η Όκτωβρίου, συνέβησαν επί «δημοκρατίας», αλλά δεν
διαφέρουν σε τίποτα από την δολοφονία των νέων τού χωριού Αλίκο, επί κομμουνιστικού
καθεστώτος, όταν αποπειράθηκαν να περάσουν τα συρματοπλέγματα για να έρθουν στην
ελεύθερη Ελλάδα.
Όπως και η δίωξη τού Διονύση Φρέντυ Μπελέρη δεν διαφέρει και πολύ από την αντίστοιχη
εναντίον του πρώην δημάρχου Χιμάρας και τότε προέδρου της Όμονοίας, Βασίλη
Μπολάνου, που τόλμησε κι εκείνος να εναντιωθεί στα σχέδια υφαρπαγής των ελληνικών
περιουσιών από την αλβανική μαφία που ουσιαστικά διοικεί τη χώρα.
Ίδιες πρακτικές, διαχρονικά, από ένα κράτος που δεν σέβεται τα δικαιώματα των πολιτών
του, είτε Ελληνες είναι αυτοί είτε Αλβανοί.
Κάποιοι νομίζουν ότι με μερικά ψηφισματα και ανέξοδες δηλώσεις το αλβανικό καθεστώς
θα ευαισθητοποιηθεί και αυτή η κατάσταση θα αλλάξει. Αν δεν είναι υποκριτές, τότε είναι
ανόητοι!
Δεν ξέρω τι εντυπώσεις και συναισθήματα αποκόμισαν οι δήμαρχοι Αθηνών και
Θεσσαλονίκης που παραβρέθηκαν στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην Χιμάρα για την
στήριξη στον φυλακισμένο αγωνιστή δήμαρχο. Αλλά οι … χαμογελαστές (!!!) φωτογραφίσεις
τους με τούς γενναίους Χιμαριώτες δείχνουν ότι δεν κατάλαβαν και πολλά πράγματα.
Ό βορειοηπειρωτικός Ελληνισμός δεν αρκείται πια στα χαμόγελα και στα παχιά λόγια. Εχει
από καιρό οριοθετήσει τις απαιτήσεις του και αυτές επιζητούν πλέον ουσιαστική στήριξη
στον αγώνα του για τα εθνικά δίκαια.
Απαιτεί από το λεγόμενο εθνικό κέντρο να αρθεί στο ύψος του και ενώπιον των ευθυνών
του στηρίζοντας την διεθνώς αναγνωρισμένη Εθνική Ελληνική Μειονότητα τής Βορείου
Ηπείρου, αποκλειστικά και μόνο ως τέτοια, χωρίς καμία παρένθεση και υποχώρηση στα
κεκτημένα του.
Στις δεκάδες επισκέψεις μου στην Βόρειο Ηπειρο, από το 1993 μέχρι και φέτος, διαπίστωσα
ότι αυτή η απαίτηση διατυπώνεται όλο και πιο έντονα. Ίσως η αγωνία από την πληθυσμιακή
αφαίμαξη των μειονοτικών περιοχών μας, σε συνδυασμό με την αδιαφορία των Αθηνών για
το παρόν και το μέλλον του βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού, να έχουν οδηγήσει τούς
ομογενείς μας στα όριά τους. Χωρίς άδικο φυσικά…
Όπως μάς δήλωσε νέος σε ηλικία Βορειοηπειρώτης τής Δρόπολης, που δραστηριοποιείται
επιχειρηματικά στην ιδιαίτερη πατρίδα του, «δεν είναι δυνατόν να δεχτώ ότι στη δική μου
γενιά θα σβήσει μία ιστορία χιλιάδων ετών τού Ελληνισμού εδώ. Δεν θα το επιτρέψω».